Co robią 14 letni chłopcy? Chodzą do szkoły, grają w piłkę, ku zgrozie rodziców przesiadują godzinami przed komputerem, spotykają się ze znajomymi. Co robi Oskar? Prosto po szkole jedzie na rehabilitację. Jest dzielny, więc jak go boli to nie narzeka i się nie skarży. Siedzi na wózku i może obserwować jak koledzy biegają po boisku. Próbuje być jak najbardziej samodzielny, ale krawężniki, nierówności na drodze skutecznie mu to uniemożliwiają. Proste czynności jak zdjęcie kurtki, samodzielne zjedzenie posiłku dla nas są oczywistością. Dla Oskara to ciągła walka z jego własnym ciałem. Ciałem, które go nie słucha. Przemierza tysiące kilometrów, żeby poddać się bolesnym operacjom i zabiegom. W wakacje wyjeżdża na turnusy rehabilitacyjne. Albo nie wyjeżdża, bo skończyły się fundusze. Wszystko po to, aby mieć szanse na dalsze życie bez bólu.

Oskar urodził się za wcześnie, co pozostawiło za sobą trwały ślad, jakim jest mózgowe porażenie dziecięce. Choroba, która będzie mu towarzyszyła przez całe życie. Nie ma na nią lekarstwa. Jedyne co można zrobić to walczyć z objawami i próbować odzyskiwać to, co na różnych etapach życiach zostało Oskarowi zabrane. Niestety wraz z upływem czasu problemów nie ubywa, ale pojawia się ich coraz więcej. Stawy, kości, kręgosłup stają się coraz bardziej przeciążone, zaczynają odmawiać posłuszeństwa. Stopy są zdeformowane, mięśnie przykurczone. Każdy dzień wypełniony jest bólem.

Pomimo bólu Oskar stara się czerpać z życia jak najwięcej. Chce żyć jak jego rówieśnicy. Gdy inni po szkole wracają do domu czy spotykają się ze znajomymi Oskar jedzie na rehabilitację. Wie, że musi. Rozumie, że to jego jedyna szansa na samodzielność w życiu dorosłym, na uniknięcie serii bolesnych operacji, gipsów, długiej rekonwalescencji. Zaangażowanie ze strony Oskara jest zawsze. Jednak, aby jego walka była w ogóle była możliwa potrzebne są ogromne nakłady finansowe. Większość zajęć rehabilitacyjnych, turnusów odbywa się w prywatnych placówkach, gdzie pracują najlepsi specjaliści.

Za wszystko płaci rodzina Oskara. Zajęć refundowanych przez NFZ jest zdecydowanie za mało i często są wątpliwej jakości. Sprzęt ortopedyczny to wydatek kilkunastu – kilkudziesięciu tysięcy złotych. Sam wózek, który przecież zastępuje chłopcu nogi i pozwala na uczęszczanie do szkoły czy zwykłe zakupy w sklepie, potrafi kosztować ponad dwadzieścia tysięcy złotych. Oskar wciąż jeszcze rośnie, więc wszystkie sprzęty trzeba systematycznie wymieniać. Chłopiec wymaga też specjalistycznych konsultacji lekarskich za które w większości wypadków trzeba płacić. Walka twarzą w twarz z mózgowym porażeniem dziecięcym wymaga ogromnych środków. Taka jest okrutna rzeczywistość tej choroby. Tej walki Oskar nie wygra sam. Samo wsparcie rodziny również nie wystarczy, gdyż wszelkie oszczędności już dawno się wyczerpały, a potrzeby wciąż rosną. Bardzo prosimy o szansę dla Oskara. Wierzymy, że z Państwa pomocą w dorosłość wejdzie bez wielkiego bólu i z szansą na samodzielne funkcjonowanie.